Jij bent die ander niet.

In heel mijn leven valt het me al op dat mensen zich zelf meten met andere mensen. Ze apen anderen na, meten zich met elkaar, adoreren anderen of juist neerkijken omdat ze minder verdienen of kunnen.

Het begon voor mij als kind al, op school. Er werden mensen gepest omdat ze een bril hadden, minder mooie kleding hadden of gewoon te timide waren om zichzelf te verdedigen. Ik liep daar altijd als de neutrale factor tussen. Zelf innerlijk zo timide als wat, maar uiterlijk al zo krachtig als een leeuw, maakte dat ik zelf nooit het mikpunt van de klas was, maar echte vrienden had ik ook niet. Men vond mij maar een beetje vreemd en dat ik zelden mensen mee mocht nemen, vanwege de praktijk aan huis, hielp ook al niet.

Toch vond ik mezelf regelmatig als de steun en toeverlaat van veel mensen. Gewoon vanwege mijn nuchtere kijk op dingen, maar ook als iemand het mikpunt was geweest van pesterijen, merkte ik dat ik automatisch een paar dagen om liep om zo'n meisje van huis op te halen zo dat ze niet alleen naar school hoefde. Vaak werd ze dan een tijdje niet gepest.

Ook als ik werd voorgesteld aan andere leeftijdsgenootjes. Dit is nou de dochter van de Tandarts!, werd er dan geroepen. Ik zei er dan heel droog achter aan; ik heb een naam hoor.... ik ben Heddeke. Waarop dan vaak weer een antwoord terug kwam van: Goh je bent heel anders dan ik had verwacht! Ik keek zulke mensen dan vragend aan waarop ze dan weer vertelden dat ik helemaal niet bekakt of uit de hoogte was, wat blijkbaar wel binnen hun verwachtingspatroon lag.

Als ik er over na denk had ik dat ook makkelijk kunnen zijn, want mijn ouders hielden wel van status en gingen om met de "High Society" van hun woonplaats. Op latere leeftijd werd dat duidelijk doordat alle vriendinnetjes, maar ook vriendjes werden doorgelicht. Wat doen hun ouders? Waar wonen ze? Enzovoorts. Ook dat heb ik nooit begrepen, want ik ben mijn ouders niet en JIJ ben jouw ouders niet. Je ouders hebben hun pad al bewandeld, en jij moet het jouwe ZELF bewandelen, dus kun je naar mijn mening iemand status niet aflezen van de ouders.

Weer wat ouder en inmiddels op de middelbare school, nam een vriendin me mee (ik had er toen wel een of twee) met een familieweekendje weg. In het naburige bos liet ze me zien dat ze sigaretten had gescoord en wilde proberen te roken. Ik moest er ook een proeven en na 1 trekje besloot ik ter plekke dat ik nooit zou roken, wat smerig zeg. Ik vroeg haar of ze het wel lekker vond en ze beaamde van niet, maar ze wilde nu eenmaal graag bij de rest horen. Alweer zo iets wat ik niet begreep, je gaat toch niet iets doen wat je smerig vind om er bij te horen? Zelf ben ik er dus nooit aan begonnen.

Omdat ik het leger in wilde, maar na de keuringen heel lang op een antwoord wachtte, moest ik van mijn moeder de verzorging in. Een opleiding ZV doen, iets waar ik niet zo op zat te wachten, maar in die tijd had ik niets te vertellen. Tijdens die opleiding werd ik weer gewaar van een sterk staaltje mensen rivaliteit. We hadden 1 meisje in de klas die zich beter voelde dan de rest. Bij de voorstelronde vond ze ons te jong en dus ook te dom. Zij was tenslotte al een "twenny". Mij afvragend wat in hemelsnaam een twenny was, kreeg ik het antwoord meteen voorgeschoteld toen een vriendinnetje van haar iets te luid opmerkte; maar je bent toch pas 19? Innerlijk aan het lachen omdat iemand zich zo omhoog kan praten vanwege iets als een leeftijd, besloot ik al dat dit geen vriendin van mij zou zijn.

Ik was blijkbaar niet de enige want voor dat ik het wist waren er 2 kampen in de klas. De kakkers met "Twenny" aan het hoofd (die bijnaam had ze inmiddels officieel gekregen) en de "Down 2 earth groep, waar ik ongewild en onbedoeld de leider van was gebombardeerd.

Toen ik de opleiding verliet hoorde ik later dat er een waar gevecht is ontstaan vanwege het feit dat ik het leger in was gegaan. Mijn groep vond het geweldig en Twenny's groep vond het belachelijk. Het schijnt nog al hoog opgelopen te zijn. Een tijdje later kreeg ik nog eens een brief van een van de meisjes waar in stond dat ze zo veel bewondering voor me had en dat ik haar veel had geholpen met mijn adviezen en gesprekken met haar. Ik was er verbluft over, want zo stoer was dat toch niet? En wat had ik in hemelsnaam gedaan om haar te helpen dan? Behalve mezelf zijn.

In het leger ging het om rangen en standen, je weet wel van die mooie gouden streepjes of sterretjes op de schouders. Ook daar wandelde ik op mijn manier tussendoor. Liet de streepjes en sterren in hun waarde, maar deed wel mijn eigen ding. Plantte vaak goed geargumenteerde ideeën in hun hoofd, waardoor ik mijn zin kreeg. Voort wat hoort wat was daar ook al zo'n goed werkend systeem, ik deed veel voor anderen, maar verwachte vroeg of laat een wederdienst terug. En met zo'n wederdienst kon ik iemand anders weer helpen. Men verwachte toen ik zelf onderofficier was dat ik op mijn strepen zou staan en zou bulderen als een bulldog. Ik moest mezelf "gedragen als Jezus" ten opzichte van mijn studenten. Nou zo zit ik niet in elkaar en zo was ik niet van plan mij te gedragen, sterker nog zelfs Jezus zou zich niet zo gedragen.

Wat de "brulkikkers" in rang boven mij, niet door hadden is dat ik het respect van mijn studenten verwierf door mijn kennis en kunde. Ik had maar 1 eis, goed rijden en beter dan de andere studenten op kazerne . De rest van het militaire spel was bijzaak en mochten ze me gewoon bij de voornaam aanspreken, mist met respect en als het rijden goed ging werden ze beloond met ontbijt bij de bakker of verse aardbeien van de boer enzovoorts. Grappig genoeg voelde die mannen haarfijn aan dat ze me buiten de auto moesten behandelen als de meest strenge instructeur die er was en dat deden ze ook. Ik heb ze er nooit op hoeven wijzen dat dit van belang was. Het was een geweldige en leerzame tijd.

Wat ik in die periode wel merkte dat het type dat vroeger niets te vertellen had (of thuis nog steeds niets) daar het hardste brulde om niets. Gewoon om op hun strepen te kunnen staan en de baas te kunnen spelen. Zulke mannen kregen weinig respect van mij, maar ook niet van andere collega's vermoed ik aan de manier waarop ze over zulke officieren en onderofficieren praatte.

Nu in deze fase van mijn leven merk ik dat er mensen zijn die naar mij opkijken, omdat ze vinden dat wat ik doe of kan geweldig is. Ik verbaas me daar nog steeds over.

Ik kan nog legio voorbeelden noemen, maar dan zou dit verhaal te lang worden. Het gaat er om dat ik altijd al de mening heb gehad dat iedereen gelijk is, en ieder bewandeld zijn eigen pad. Dat ik iets kan wat een ander misschien niet of niet zo goed kan, maakt mij niet beter als een ander. Alles wat ik kan heb ik moeten leren. Soms door levenservaring met vallen en opstaan, soms door opleidingen te doorlopen, soms door meningen bij te stellen, te blijven ervaren en kennis opnemen en leren, zelfs studeren en vooral door ouder te worden!

Wat deze mensen vaak nog niet ontdekt hebben is dat ze zelf ook iets hebben wat zij heel goed kunnen en die ander niet. Deze mensen moeten duidelijk nog ontdekken waar hun eigen kracht zit. Het is de kunst in dit leven om JOUW LEVEN TE LEVEN en niet die van een ander proberen te leven. Leer je eigen lessen, beleef je eigen mooie momenten en vergelijk jezelf vooral niet met een ander.

Mijn boodschap voor jou: Als mens ben jij je eigen unieke ik, heb je je eigen levenslessen te leren en je eigen pad te bewandelen. Wees Uniek, jezelf en de beste zelf die JIJ kunt zijn! En heb vooral geduld, want het leven heeft zo zijn manieren om alles op het juiste moment te aten komen. Wanneer die momenten er zijn Dat zie je vanzelf, maar in ieder geval nooit wanneer jij het verwacht.

Waardeer jezelf voor wie JIJ bent.