Leven... is grenzen verleggen

Als kind durfde ik niets. Als je me toen had verteld dat ik ooit zou leren fietsen en daarna zou leren rijden, ja zelfs meteen zou leren rijden op een vrachtauto, dan had ik je aangekeken alsof je gek was.

Toen ik eenmaal kon fietsen was ik niet meer te houden, wat me overigens een litteken op mijn kin en een getrokken kies opleverde toen ik me weer eens gedroeg als een fietsende "Speedy Gonzales" (wie kent hem nog?), terwijl er een steen voor m'n voorwiel opdook.

Toen ik 18 was en net het leger in ging, moest ik snel daarna leren rijden, niet eens in een gewone auto..... nee meteen in een vrachtauto, iets wat in het leger toentertijd nog kon. Doodeng, al die smalle wegen met die grote bomen en dan nog zo'n schreeuwende instructeur naast me. Als je me toen verteld had dat ik ooit instructrice op zo'n ding zou worden had ik je hard uitgelachen.

Had me verteld dat ik tegenwoordig zonder blikken of verblozen voor een volle klas pubers, of voor een zaal vol oudere mensen sta te vertellen en presenteren had ik je alweer ongelovig aangekeken.

Een feit is, dat ik dit allemaal nooit bedacht of verwacht had, maar dat ik dit alles inmiddels doe en ook nog met veel passie en plezier. Ik ben mentaal gegroeid zoals dat in een mensenleven hoort. Het valt mij op, als ik om mij heen kijk, dat er veel mensen zijn die net als ik blijven groeien en bloeien en zich nooit te oud vinden om nieuwe dingen te leren, maar dat er ook veel te veel mensen zijn die zich "settelen" en vervolgens nooit meer mentaal groeien. Ze blijven bij hun geloven en overtuigingen, willen niets meer bij leren en beleven ook niets nieuws meer. Ze leven hun leven af zonder zich te ontwikkelen, te verrijken enzovoorts. Vaak klagen ze dan ook nog dat hun leven zo saai is.

Ikzelf ben er een van doen! Wat bedoel ik daar nu mee? Ik ben ergens bang voor en ga dan juist iets doen waarvan ik wéét dat ik het dood eng vind. Zo was ik als de dood voor spinnen en andere insecten, vreselijk die kleine beestjes. Na een maand in Frankrijk was ik al minder panisch want de beestjes daar zijn veel groter als hier. Kijk maar eens naar het fenomeen Wesp, daar heb je de Horenaar nou.... dat is dekking zoeken als je er een tegen komt.

Een paar jaar geleden ontdekte ik hier in de buurt (Tilburg) de Oliemeulen en daar mag je vogelspinnen vasthouden. Nou het idee alleen al stond me niet aan. Puntje bij paaltje besloot ik ter plekke het gewoon wel te gaan doen, juist omdat ik er bang voor was. En ohw wat viel dat mee zeg! Ik zag op dat moment het wonderschone van die mooie vogelspin en het gekriebel van het diertje op mijn handen was echt niet eng. Naderhand was ik super blij dat ik het toch had gedaan!

Nog zo'n momentje had ik nog niet zo lang geleden in de Efteling. Daar vlakbij wonende, kom ik er zeker eens per jaar alleen al vanwege het feit dat ik 2 kinderen heb. Ik zag op een gegeven moment de nieuwste attractie "De Baron" en riep meteen daar ga ik écht niet in! Maar na een paar weken dacht ik bij mezelf; jawel! Daar ga je wel in! Gewoon omdat je het niet durft. De eerst volgende keer mezelf en mijn zoon flink opstokend gingen we er samen in. Mén wat heb ik gegild, maar het was wel écht cool en ook nu was ik weer blij dat ik het gedaan had.

Zo ging het natuurlijk ook met mijn spirituele ontwikkeling. Ik ging spontaan iets doen waarvan ik dacht dat het niet bestond. Niets bleek minder waar en ook toen en nu nog blijf ik leren, lezen en mentaal groeien en ervaren.

Mijn conclusie? Of het nu iets kleins is of iets groots... ga er voor en doe het gewoon! Juist als je van jezelf denkt dat je het niet durft of kunt. En weet: JIJ bent nooit te oud om nog iets te leren.

Leef je leven, leer, proef, ervaar, doe en geniet!

Het zou zo maar eens mee kunnen vallen!

#Grenzen #Verleggen #Eng #Bang #Doen #Overwinnen